Nie jest trudno zauważyć, że horror nie ma się tak dobrze, jak chociażby w poprzednim dziesięcioleciu. Boom na azjatyckie klątwy się skończył, reżyserzy zderzali się z gatunkowymi ograniczeniami, brak pomysłu i innowacyjności gatunkowej doskwierał najbardziej, nawet używanie utartych schematów nie wychodzi najlepiej. Omawiany dziś tytuł nie jest mistrzostwem świata, ale wnosi powiew świeżego powietrza i daje pewną nadzieję. Przed Wami
Babadook, debiutancki film Australijki Jennifer Kent (debiut pełnometrażowy, w 2005 roku wydała na świat 10-minutowy
Monster, bardzo zresztą chwalony), opowiada historię Amelii (Essie Davis), samotnie wychowującej Samuela (Noah Wiseman), chłopca cierpiącego na potężną fobię przed potworami. W związku z czym Amelia każdego wieczora odbywa swego rodzaju rytuał polegający na sprawdzaniu w każdym kącie pokoju, czy nie ma tam żadnego monstrum. Każda próba namówienia Sama na walkę ze strachem kończy się jego gwałtowną reakcją, co nie pomaga mamie w życiu, jej nieustanna walka z dzieckiem i ciągłe histerie odsuwają od Amelii przyjaciółki, jak i również zabiera chłopcu rówieśników do zabawy. Pewnego dnia Sam wybiera książeczkę do poczytania przed snem (również część "rytuału") zatytułowaną "Babadook". Treść książki wydaje się wpływać nawet na Amelię, w jej domu zaczyna być wyczuwana dziwna obecność...
To co zasługuje na szczególną uwagę, to świetna atmosfera utrzymywana przez cały czas trwania
Babadooka. Pierwsza połowa filmu to zdecydowanie dramat rodzinny, walka Amelii z własną psychiką, dręczoną koszmarami wypadku, w którym straciła męża (dodać należy do tego, że do wypadku doszło podczas drogi kobiety do szpitala, by urodzić Sama), niełatwa przeprawa przez trudy wychowywania synka, który nie jest do końca normalnym dzieckiem, to wszystko udaje się sportretować doskonale. Wielkie brawa dla Essie Davis, potrafiła świetnie pokazać wachlarz emocji głównej bohaterki, od początkowej radości, poprzez udrękę, przerażenie, nawet moment w którym Amelia "pęka" (o czym nie opowiem, zachęcam do obejrzenia) nie dość, że ukazany jest świetnie, to jeszcze doskonale wpasowuje się w kontinuum akcji. Noah Wiseman jak na aktora dziecięcego, też bardzo dobrze zachowuje się na ekranie, reżyserka nie przeciążyła chłopaka zbyt dużym zasięgiem emocjonalny, miał grać znerwicowane dziecko i to mu się właśnie udało.
Swoiste "two-man show" działa tu bardzo dobrze. Oczywiście inni aktorzy także pojawiają się na ekranie, nie są to jednak postacie, które zapadają w pamięć. Nie jest to jednak wadą, gdyż główny cel filmu to pokazanie walki matki i syna z nieznanym, ale bardzo niebezpiecznym stworzeniem. W drugiej części filmu wchodzimy do świata horroru, niewytłumaczalne zjawiska zaczynają pojawiać się w domu Amelii, która sama nie wie czy w kącie pokoju wisi płaszcz, czy to już Babadook czyhający na życie jej i Sama. Najlepsza moim zdaniem scena to ta, w której kobieta odbiera telefon, po którego drugiej stronie jest zjawa. Jasne, zerżnięte z
Ringu, ale działa i pokazuje jednocześnie jak używać utartych schematów. Warto też postarać się o słowa uznania dla Radosława Łuczaka, którego zdjęcia są bardzo atmosferyczne i pomagają w kreowaniu napięcia. Już sam fakt, że w filmie dominują ciemne, zimne kolory, narzuca dość ponurą atmosferę.
Dwie rzeczy muszę zarzucić
Babadookowi. Wybaczyć można, że obraz Jennifer Kent nie jest horrorem strasznym od początku do końca, takie było zamierzenie. Natomiast szkoda trochę, że samej grozy jest w filmie stosunkowo niewiele. Oczywiście, jest napięcie, niektóre sceny potrafią przyprawić o dreszczyk, jednakże podzielenie obrazu gatunkowo na dwie połowy troszeczkę psuje wrażenie. Nie zrozumcie mnie źle,
Babadook jest filmem dobrym, próbuję tylko przedstawić punkt widzenia horroromaniaka i z tej perspektywy nie jestem pod aż takim wrażeniem.
Jest jeszcze jedna wada omawianego przeze mnie obrazu i jest to coś czego wybaczyć absolutnie nie mogę. Jest to zakończenie, nie mogę co prawda zdradzić co konkretnie się dzieje, jednak nie potrafię zrozumieć, jak z całkiem klimatycznego obrazu pani Kent przeszła dosłownie w kreskówkę. Pani reżyser popisała się w mojej opinii wyjątkową niekonsekwencją i troszeczkę popsuła mi przyjemność czerpaną z seansu. Niemniej jednak warto zwrócić uwagę na
Babadooka, jest to horror bardzo solidny, z dobrą dramatyczną podstawą, ciekawą grą aktorską i świetnymi zdjęciami. Atmosfera jest raczej ponura, a niektóre sceny mogą wzbudzić niepokój. Warto również przyjrzeć się temu filmowi, żeby podnieść się na duchu i spojrzeć z nadzieją na przyszłe produkcje. Może ten gatunek wzniesie się w końcu na zasłużone wyżyny. 6/10
