Zasiadając do oglądania horrorów co jakiś czas zadaję sobie pytanie. Jedno, tak przed seansem, żeby zmierzyć się ze swoim umysłem, skonfrontować światopogląd czy wreszcie zweryfikować pewne stereotypy krążące wokół gatunku. Pytaniem, jakie zadałem sobie przed seansem "Come out and Play" (wybaczcie, ale polski tytuł, jakkolwiek trafiony, jest zbyt zabawny, pisałbym to dłużej niż te cztery miesiące, gdy mnie nie było) to "Czy dzieci potrafią przestraszyć?"
...
Nie, nie potrafią, ale o tym za chwilę. Modnym w USA stało się trzaskanie remaków... jeden za drugim wypływają na wierzch jak śnięte ryby i doprawdy lepszego porównania dla jakości tychże produkcji nie znajdziecie w żadnym wydaniu uniwersyteckim. Ostatnimi czasy oczy twórców odwróciły się od Azji, widocznie brakło im już materiału do ściągania, gdy zdali sobie sprawę, że nawet mistrzowie gatunku popadli w rutynę. Zwrócili więc swe oczy w kierunku zachodu Europy mając pewnie nadzieję, że nikt nie dostrzeże braku własnej kreatywności. I tak, film ten jest remakiem "Death is Child's Play" ("Who can kill a child?" w niektórych wydaniach, bardzo powszechna choroba lat 80. i 90., gdy filmy posiadały z tysiąc alternatywnych tytułów), hiszpańskiego obrazu z 1976 roku. Na dodatek "Come out and Play" jest adaptacją hiszpańskiej noweli "Quien puede matar a un nino?", więc nawet scenariusza specjalnie nie trzeba było pisać. Ale, ale, wygląda na to, że pastwię się nad Makinovem (tak, tylko tyle można znaleźć na temat tej persony na IMDB, warto dodać, że ów jegomość jest również scenarzystą, scenografem, autorem zdjęć i ścieżki dźwiękowej oraz edytorem i producentem filmu... zaiste, człowiek renesansu.. na prawdę to chciałbym, żeby ktoś mnie poprawił i powiedział, że Makinov to jakieś studio filmowe), warto więc zgłębić nieco temat, prawda?
Fabuła obraca się wokół młodego małżeństwa, Beth i Francisa, którzy wybierają się na wakacje na piękną i odizolowaną od świata wyspę. Niedługo na świat przyjdzie ich trzecie dziecko, więc młodzi chcą nacieszyć się ostatnimi wakacjami przed narodzinami potomka. Po przybyciu na wyspę zauważają kompletny brak dorosłych. Na miejscu za to jest bardzo dużo dzieci. Na początku nie wzbudza to ich niepokoju, jednak już niedługo przekonają się, że dzieją się tu złe rzeczy i niedługo staną się tego mimowolnym uczestnikami...
Brzmi nieźle, prawda? Widać w tym potencjał i choć odpowiedziałem sobie na początkowe pytanie już na początku seansu, to nie odłożyłem seansu na osławione "kiedy indziej", lecz próbowałem nacieszyć się filmem. Na prawdę próbowałem, lecz Makinov i spółka co i rusz próbowali wybić mi ten pomysł z głowy. Przede wszystkim, aktorzy dziecięcy mają do siebie to, że albo są wybitni albo, najdelikatniej rzecz ujmując, kiepscy. Jako, że w filmie brakło charakterystycznej dla gatunku ciemności i atmosfery osaczenia, reżyserowi zabrano wszystkie ułatwienia. Podejrzewam nawet, że w budżecie nie znalazły się środki na kręcenie w nocy, co może uratowałoby tę produkcję. Wracając do dzieci, są do niczego. Zdaję sobie sprawę, że filmowych tubylców grała raczej ludność miejscowa (film kręcony był w Meksyku), więc akurat kunsztu aktorskiego się nie spodziewałem. Widać jednak, że nie dzieciaki nie otrzymały żadnych sensownych poleceń, jedynie w scenie "swobodnej zabawy" (jedyna stosunkowo niepokojąca sekwencja, gdy dzieciaki są "sobą", o ile to określenie można dopasować do zabawy zwłokami) to wszystko jakoś ze sobą współgra.
Całe nadzieje należałoby więc pokładać w głównych postaciach tego spektaklu. Wobec obsady ograniczonej (nie licząc dzieci) to tych dwojga chciałoby się zobaczyć występ, w którym będziemy im kibicować, przeżywać ich mękę, martwić się o ich życie. Nic z tego, skazani jesteśmy na tępą obojętność, nawet w ostatniej scenie, która mogłaby być słodko-gorzka, jest nicość, dawno już się w tym momencie poddałem. Szans na ucieczkę mieli na tyle dużo, że aż dziw bierze zwłaszcza, że żadne z dzieci nie miało przy sobie broni palnej, którą to w pewnym momencie Francis znajduje. Pomijam też fakt, że para radośnie paraduje po mieście i niczego nie psuje im fakt, iż wyspa jest wyludniona, w barze muszą obsługiwać się sami, a mężczyzna nawet będąc świadkiem morderstwa nie podejmuje natychmiastowej decyzji o zwinięciu żagli i czmychnięciu do domu. Okazuje się również, że kobiety w siódmym miesiącu ciąży całkiem szybko biegają...
Gdybym miał szukać dobrych stron tego filmu, to oprócz wymienionej wcześniej sekwencji nocnej zabawy miałbym ogromny problem, żeby cokolwiek wskazać. Może fakt, że film nie boi się uśmiercać filmowych dzieci, w kinematografii ciągle gdzieś tam siedzi przekonanie, że możemy zabić absolutnie wszystko co chodzi i oddycha, ale zabicie filmowego dziecka to już tabu i lepiej tego nie robić. Tyle dobrego, niestety nawet zdjęcia nie przyciągają uwagi, ot typowa, stereotypowa wręcz meksykańska wioska, choć w sumie nawet nie zwróciłem uwagi, w jakim kraju się znajdujemy, i nie wiem czy zapisałbym to na plus. Podsumowując, "Come out and Play" jest słaby. Nie straszy, nie przyciąga atmosferą, nie opowiada żadnej historii, ba, nie potrafi nawet stworzyć własnej historii, nie stosuje żadnych chwytów, straszaków, nie wiem, czegokolwiek. Nie dajcie się namówić na seans, no chyba, że z czystej ciekawości, z tego nas nie okradną, ze 105 minut niestety tak...
