Wampiryzm kojarzy się przede wszystkim z mrokiem, krwią, strachem, rzeczami
stricte związanymi z horrorem. Od czasów Beli Lugosiego nie zmieniło się w tym temacie zbyt wiele, nieliczne pastisze gatunkowe raczej naśmiewały się z mitu o krwiopijcach. Gdyby zagłębić się w historię stwora, odkrylibyśmy, że wampiry (w Polskiej kulturze nazywane m.in. wąpierzami) istniały od czasów najdawniejszych, każdy dosłownie rejon świata ma swoją odmianę potwora. Nic więc dziwnego, że dotykamy raczej mrocznego gruntu bajek, opowiastek, literatury czy sztuki.
W filmie natomiast ostatnie lata to rozkwit
mockumentary, gatunku, który w mojej opinii, poza kilkoma wyjątkami (mam tu na myśli chociażby "REC", "Blair Witch Project" czy japońskie "POV: A Cursed Film") wypalił się raczej szybko. Ciężko obecnie o oryginalność w tej szufladce gatunku, choć ilość prób świadczy o tym, że filmy robione praktycznie bez budżetu nie opuszczą nas zbyt szybko (bez budżetu, ale w większości również bez pomysłu). Co się stanie gdy połączymy obie wymienione powyżej konwencje? Jeśli wpadną w utalentowane ręce, otrzymamy "Co robimy w ciemności".
Viago (379 l.), Deacon (183 l.), Vladislav (862 l.) i Petyr (8000 l.) są wampirami. Prowadzą "normalne" życie na przedmieściach Wellington. W zasadzie ich egzystencja nie byłaby inna od życia czwórki facetów mieszkających w jednym domu. Ot, męskie rozrywki, zebrania domowe, wyjścia na dyskotekę. Wszystko pięknie, ale nasi wampirzy przyjaciele od czasu do czasu potrzebują świeżej krwi. I oto okiem kamery obserwujemy codziennie zmagania naszych bohaterów z XXI-wieczną rzeczywistością. Pewnego dnia wampiry poznają Stu, człowieka, i odtąd ich życia ulega znaczącej zmianie.
Krótkie wprowadzenie, ale tak na prawdę dłuższego nie potrzeba, w zasadzie cały powyższy akapit mógłbym podsumować zdaniem "mockumentary z wampirami na wesoło" i wcale bym się nie pomylił, ponieważ "What we do in the shadows" to parodia kina wampirycznego. Parodia, która jednocześnie oddaje wielki hołd tegoż segmentu horroru. Mamy Petyra, który wygląda jak żywcem wyjęty z "Nosferatu- symfonia grozy", Vlad oczywiście przypomina Vlada Palownika (choć mnie bardziej skojarzył się z modelem wampira romantycznego, w filmie jednak są wzmianki o jego przeszłości), Deacon jest wampirem-pedantem, a Viago to luzak, nie przejmuje się wszystkim aż tak, jak czasem powinien.
Film jest przezabawny. Okazuje się, że znalezienie dziewicy w XXI wieku nie jest tak proste jak kiedyś, rewelacyjnie pokazano jak wampiry dobierają odzież do wyjścia na miasto, samo wejście na imprezę jest możliwe tylko z zaproszeniem od bramkarzy. Mało tego, zamiast budzić strach, Viago, Deacon i Vlad (Petyr mieszka w trumnie ulokowanej pionowo w piwnicy, znów hołd dla "Nosferatu...") są wyśmiewani i brani za gejów. Zobaczymy również, co się dzieje, gdy wampir wgryzie się w złe miejsce na szyi (genialny fragment). Oczywiście nie mogło również zabraknąć konfliktów na linii wampiry-wilkołaki, w których dialogi są wisienką na torcie filmu (stąd bierze się mój ulubiony cytat "Who are we? Werewolves, not swearwolves"). Nie da się ukryć, że załoga bawiła się setnie kręcąc ten obraz, luz z jakim aktorzy wykonują swoją pracę wypływa z ekranu, a uśmiech z twarzy widza nie schodzi ani na minutę. Warto również zwrócić uwagę na fakt, iż wampiry w tym filmie są wyjątkowo "ludzkie", ze wszystkimi małostkami i problemami (od niezmywanych naczyń do utraconej miłości), może dlatego "What we do in the shadows" łatwiej się przyswaja, łatwiej jest również wejść w skórę bohaterów i przeżywać to, co oni.
"What we do in the shadows" spodoba się wszystkim, którzy szukają powiewu świeżości w podgatunku, który nie ma się zbyt dobrze (chodzi oczywiście o
mockumentary choć trzeba przyznać, że horror również trochę kuleje) oraz tym, dla których wampiry to nic tylko przemoc, krew i strach. Obraz jest zabawny, pomysłowy i nie nudzi. Czego więcej trzeba? Polecam.
